Dulfer, Hans boeken

Jarenlang opereert hij als podiumdier pur sang en komt het maken van platen op het tweede plan. Als hij daar in de jaren negentig eindelijk serieus werk van maakt volgt grootschaliger succes in Nederland en zelfs een sterstatus in Japan.

Hans Dulfer speelt vanaf 1957 in de big band van Theo Deken. In 1958 voegt hij zich bij het Clous van Mechelen Combo, in 1961 is hij lid van het Metropolitain Quintet. Halverwege de jaren zestig speelt hij met Willem Breuker en is hij lid van de Big Ballad Boogie Blues Beat Bounce Band. Dulfer speelt ook free-jazz met Peter Snoei. Van 1968 tot 1969 leidt Dulfer de band Heavy Soul Inc.. Hij gaat ook de popmuziek door optredens te organiseren in Paradiso. Met Jan Akkerman maakt hij de plaat 'The Morning After The Third' in 1970, gevolgd door 'Candy Clouds' en 'El Saxofon'. Eind jaren zeventig treedt Dulfer op met De Perikels, is hij bestuurslid bij Bimhuis, adviseur van het North Sea Jazz Festival en schrijft hij columns voor de OOR. Hij helpt Herman Brood in 1978 met zijn Cha Cha-project, en speelt weer geregeld met Barrelhouse. In 1980 verschijnt het boek 'Jazz In China'. In 1981 ontbindt hij De Perikels na het maken van 'I Didn't Ask'.

Met de formatie Reflud gaat Dulfer zich steeds meer toeleggen op elektrische freefunk. In 1983 staat Dulfer samen met Herman Brood op het North Sea Jazz Festival en speelt hij als gastmuzikant mee met de avantgarde-formaties Kiem en Nine Tobs. Vanaf 1989 gaat Hans zich steeds meer bezig houden met speed- en trashmetal. Een jaar later wordt hij aangesteld als directeur van Paradiso, wat hij een jaar doet. Hij begint de formatie Tough Tenors en presenteert voor de VPRO. In 1993 ontvangt hij de North Sea Jazz Bird Award. Hij maakt de dansplaat 'Big Boy' met de hit 'Streetbeats'. Naar aanleiding van het Japanse succes maakt Dulfer speciaal voor de Japanse markt 'Hyperbeat'. Een tournee in 1995 volgt.

In 1996 maakt hij weer een dansplaat met 'Dig!', weer een groot succes in Europa en Japan. Hij gaat weer op tournee door het Verre Oosten en staat op Roskilde. Het nieuwe album Skin Deep! kent ook big band- en drum'n'bass-invloeden. Dulfer presenteert in 1998 nog steeds voor de VPRO en heeft zijn jazzcombo. In '99 vertrekt Hans weer naar Japan. Een gepland optreden in China gaat door plotselinge politieke spanningen rond de Kosovo-crisis op het laatste moment niet door. Het album 'Papa's Got A Brand New Sax' verschijnt met daarop opnamen van een concert in Tokyo. Hij speelt mee op de soundtrack van de film 'The Delivery'.

2000 is het jaar dat Dulfer 60 wordt. Dit wordt gevierd in Paradiso. Naast zijn eigen band spelen o.a. ook zijn dochter Candy en Saskia Laroo. Het lukt Dulfer als eerste Nederlandse muzikant geld te ontvangen van 'naburige rechten' die in Japan zijn verdiend. 'El Saxofon Part II' is het laatste album voor EMI. Dulfer gaat acteren in twee korte Nederlandse TV-films die in juni 2001 worden uitgezonden: 'The Sound Of Drumming' en 'I Don't Believe'. Samen met dochter Candy neemt Dulfer een cd op die aan het begin van 2002 in Japan verschijnt. Datzelfde jaar wordt hij onderscheiden tot tot Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Later toert hij door Japan, Vietnam, Verenigde Staten en China. Dulfer/Dulfer, het allereerste duo-album van Hans en Candy Dulfer wordt wereldwijd uitgebracht. Het album 'Scissors' komt in 2003 voort uit de samenwerking met danceproducer HandieMan Maurice. Hans Dulfer is de afgelopen 10 jaar de meest op buitenlandse radio en televisie gedraaide Nederlandse musicus. In 2004 levert Dulfer een bijdrage aan 'What A Difference A Day Makes', een muzikaal project van Unicef waarbij een groot aantal Nederlandse artiesten en acteurs nummers uit het repertoire van het American Songbook zingt. Van elke verkochte cd gaat 6,50 naar een Unicef-project. Op de cd speelt Dulfer het nummer 'Old Folks' en begeleidt hij zanger Gerard Joling.

Wilt u deze saxofonist boeken? Neem contact op voor de mogelijkheden: 036 848 11 21